Filifionka przyjechała do fundacji z Białego Prądnika, obecnie mieszka w domu tymczasowym, gdzie czeka na adopcję.

Fionka rozumie, ale w główce zero myśli  Jest słodziutka, głupiutka i inteligentna. Filifionka jest za długie dla niej do ogarnięcia.

Daje buziaki, wtula się w rączki i nóżki, mrucząc nieprzerwanie. Atencyjna jak nie wiem. Kiedy nikt nie patrzy, siedzi albo śpi.

Aportuje, skacze wyyysoko i rozmawia. Cała Fioncia. Jak ktoś za długo to jedzenie podaje, to podgryza stópki, bo ile można czekać. Wędruje po meblach i pod kocem. Grzecznie śpi w łóżku z ludźmi, na poduszce, w nogach, między ręką a ciałem, pod kocem i kołdrą, gdziekolwiek da radę wejść i się przytulić. Raz na ruski rok uznaje, że czas na noc aktywną, wtedy opuszcza ludzi, ludzie opuszczają ją, a Fionka… nikt nie wie, co robi. Domu w każdym razie nie roznosi na kawałki. Za to skacze na każdy wiszący sznureczek czy kabelek, ale tylko jak człowiek patrzy i mówi „nie”. No uwagi to ona potrzebuje dużo, tak na zapas i żeby nadrobić smutne i samotne noce.

Musi być kochana, bez tego ani rusz.

Z kuwetą zero problemu, z drapakiem tym bardziej. Drapak świetny, czy piętrowy, czy nie, na każdy wskoczyć można, a przy okazji podrapać nie zaszkodzi.

Śniadanie jemy wspólnie. Jajka świetny wybór, jogurcik też się nada. A jak jakaś rukola się dostanie, to w ogóle mega sprawa. Obiad już woli sama, bo nie wiadomo czemu w tym tymczasowym domu mięsa się nie je. Kolacja to takie drugie śniadanie, jakieś masełko chętnie wyliże, twarożek też dobry. Szklanki wszyscy oczywiście mamy wspólne, bo pijemy tylko wodę. Dobrze, jak jest jej wystarczająco dużo, żeby się tam z łapką nie męczyć, tylko włożyć ryjek.

Fionka nie przypomina już Filifionki przy chrzcie, która chowała się za pralką, a spod łóżka wychodziła tylko, gdy reszta spała. Dużo wsparcia i lęki jakoś ustały. Ale jakieś strasznie niespodziewane ruchy to takie nadal średnio zaufane opcje. Filifionka zapomniała na razie o wszystkich katastrofach, ma dość katastrof, chce ciepełka i miłości. Chce w końcu odpocząć i poczuć się lepiej, nie chce wichury. Nie chce już nigdy przypominać sobie o katastrofach.